دیشب در آینه ی آب،پشت درختان گیلاس

این تو بودی که چشمان مرا فهمید

و در آن لحظه دیدی مرواریدی را که از آن غلطید

و احساس کردی صدای ساکنی را،که به تکرار تو را فریاد میزد 

آنقدر که سرانجام از درد رنجید

و این من بودم که عشق را جستجو کردم،در لحظه لحظه ی خوابم

و آن زمان که گوشم نوایش را شنید و قلبم به استقبال پرده را به رویش کنار کشید

این دیگر عشق نبود که رفت،بلکه صبح بود که با آمدنش ناگاه

چه بیرحمانه یاد تو را دزدید...!

خدا نوشت: حس خوب من سلام !

پا نوشت: وقتی به مهربانی درختان نگریستم  آسمان یادم آورد مهربانی تو را.....

من نوشت: تمام روز مشق می کنم با جوهرچشمانم مهربانی ترا

بهانه نوشت: سربلند می کنم باد را می بینم که حسودیش گل کرده و کنارم مکث کرده است...!!!

تو نوشت: چه نام قشنگی برآن کوچه نهاده بودند طبیعت اول!!!!

ترانه نوشت: اون گوشه از قلبم که مال هیچ کس نیست، کی با تو آروم شد اصلا مشخص نیست ....

 اسم تو بارونه ... عطر تو را داره .... (شادمهر عقیلی)

اگر حوصله کردی

انگشتانت را از عشق تر کن

و تنهایی مرا ورق بزن!

مهم نیست حجم تنهاییم تا خدا برسد

یا عمق این زخم تا قلب زمین .

مهم نیست.........

عشق که باشد،

اشاره ی انگشت تو،

" همان که سه تار را عاشق کرد!"

مرا شفا میدهد.

خدایا!
به من بیاموز چگونه هنگامی که دستانم را بسته اند وزبانم را بریده اند بر ظلمی که با چشمانم می بینم :
_صبر کنم_

نزدیک،دور
سیر، گرسنه
رها، اسیر
دلتنگ، شاد
آن لحظه ای که بی تو سر آیدمرا، مباد!

امتداد آسمان و بغض جاری

.........

بالهــایت را بتکــان ... پروانــه !