((پرواز دسته جمعی مرغابیان شاد
 بر پرنیان آبی روشن
 در صبح تابناک طلایی
 آه ای آرزوی پاک رهایی...))

سنگین تر از آنم که دوشادوش تو پرواز کنم.

قطرات اشک فرشتگان بال هایم را خیس کرده.

و تو همچنان در آرزوی صعود در اوج ایستاده ای.

نه باران...  نه زاری فرشتگان... نه دلواپسی زمینیان... و نه چشم های نگران من ... هیچکدام

در اراده تو خللی وارد نمی کنند. چون تو فرشته ای هستی از جنس باران...

ولی بال های زمینی من خسته اند. زیرا جنس من از خاک است...

سنگین ترازآنم که دوشادوش تو پرواز کنم.صعود برایم آرزویی دست نیافتنی ست.

زیر بال هایم را بگیر...

اگر می توانی مرا با خود ببر...

توقع زیادیست می دانم. ولی چه کنم چاره ای جز تو نمی شناسم...

مرا با خود ببر...

 تا اوج ...

حتی تا نیمه های راه...

مرا از این تاریکی نجات بده...

زیر بال هایم را بگیر...